Człowiek wymyśla sobie, że pojedzie gdzieś daleko, do jakiegoś mniej lub bardziej egzotycznego kraju, i spodziewa się nie wiadomo czego. To znaczy wiadomo, czego się spodziewa – przynajmniej tego, że znajdzie się w miejscu, z którym nic go nie wiąże, bo wszystko jest tu inne niż tam, skąd przyjechał. Gdzie będzie mógł sobie powiedzieć – jestem tu, a równie dobrze mógłbym być gdzie indziej. Więc jedzie. I prędzej czy później wpada w pułapkę. Bo im uważniej przygląda się temu miejscu, im dłużej rozmawia z zamieszkującymi je ludźmi, tym bardziej złudna okazuje się jego chwilowa wolność. Już nie ma sensu „być gdzie indziej”. Już wiadomo, że trzeba będzie tu wrócić. A kiedy się wraca, wszystko komplikuje się jeszcze bardziej.

„W tej prozie wyczuwa się osobliwe napięcie. Odnosimy wrażenie, że obrazy świata zobaczone i zapamiętane przez autora lada chwila wywołają iluminację. Jeszcze jeden akapit, a dowiemy się, po co żyjemy... Frapująca lektura!”

Zbigniew Mentzel

„Uważność istnienia — takie słowa przychodzą mi do głowy, gdy czytam piękną opowieść Krzysztofa Środy. Czułość dla świata, którego doświadczamy tylko na jedno mgnienie. To nasza tragedia, ale opowieść ją odwleka, odsuwa, może nawet na jakiś czas unieważnia”.

Andrzej Stasiuk