Korespondent prasowy, pisarz i dziennikarz. W 1956 r. Ryszard Kapuściński ukończył historię na UW. Pracę dziennikarską podjął w „Sztandarze Młodych”. Rok później odszedł z redakcji tego czasopisma. Rozgłos zdobył relacjami z Konga, drukowanymi na łamach „Polityki”. W latach 1958–61 Ryszard Kapuściński był członkiem redakcji tego tygodnika. Od 1962 r. pracował jako korespondent PAP. Spędził kilkanaście lat w Afryce, Azji, Ameryce Łacińskiej, głównie na terenach objętych konfliktami politycznymi, działaniami wojennymi oraz w miejscach przewrotów i przemian ustrojowych. Owocem jego reporterskich podróży były m.in. książki „Czarne gwiazdy” (1963), „Gdyby cała Afryka” (1969). W latach 1972–80 współpracował z miesięcznikiem „Kontynenty”. Pisał też dla tygodnika „Kultura”. W latach 80. wykładał na uniwersytetach w Indiach, Wenezueli, Meksyku, USA.
W swych relacjach ukazywał dramatyzm rzeczywistości Trzeciego Świata. Tworzył wnikliwy dokument tamtejszych przeobrażeń społeczno-politycznych, wzbogacony przemyśleniami natury historiozoficznej. Poświęciwszy problematyce rodzimej „Busz po polsku” (1962), zajął się przemianami zachodzącymi w republikach ZSRR (m.in. „Zaproszenie do Gruzji” 1983), a potem w samym Związku Radzieckim („Imperium” 1993). Głównie jednak koncentrował się na sprawach Afryki i Ameryki Łacińskiej – m.in. „Chrystus z karabinem na ramieniu” (1975), „Cesarz” (1978), „Szachinszach” (1982). Wydał zbiór wierszy „Notes” oraz zbiory esejów zatytułowane „Lapidaria”.
Uhonorowany wieloma prestiżowymi nagrodami, m.in.: im. B. Prusa (1975), „Kultury” (1978), polskiego PEN Clubu (1989). Ryszard Kapuściński otrzymał też Literacką Nagrodę Europejskiego Porozumienia (1994) i Fundacji im. A. Jurzykowskiego (1995). Jego reportaże przetłumaczone zostały na wiele języków, m.in. hebrajski, japoński i perski.