Zbiór dwudziestu sielanek wydanych w 1614 r., a jednak należących stylem i sposobem przedstawiania świata do epoki renesansu.
Choć naśladował Szymon Szymonowic w swoich wierszach utwory Teokryta i Wergiliusza, bliżej mu jednak do mistrza z Czarnolasu – Jana Kochanowskiego. Konsekwentnie podążając jego drogą, opisywał uroki i trudy wiejskiego życia w „Żeńcach”, weselne tradycje w „Kołaczach”. Nie pozostawił bez komentarza wyzysku chłopów pańszczyźnianych, krytykował upadek obyczajów. Najbardziej bowiem cenił w życiu skromność i przestrzeganie zasady złotego środka.
„Sielanki” Szymona Szymonowica to najlepszy przykład bogactwa poezji renesansowej, łączącej z powodzeniem tradycje antyczne z rodzimą obyczajowością.