„Skażone krajobrazy” to esej o miejscach masowych mordów, dokonywanych w ukryciu, w ścisłej tajemnicy. Mordów, po których zacierano ślady: uciążliwi świadkowie byli likwidowani, doły, do których wrzucano zmarłych, ukrywano pod zasiewami łubinu lub krzakami zdziczałych porzeczek. Martin Pollack pyta, jak mieszka się ludziom na wielkim cmentarzysku Europy. Czy wiedzą, co kryje w sobie ziemia, którą uprawiają? Czy założyli tu warzywniak? Posadzili ziemniaki? Postawili stodołę? Czy też z trwogą wielkim łukiem obchodzą miejscowość, w której jest wielki zbiorowy grób, jak mówią starzy ludzie na wsi? A może nie przejmują się minionym?
Martin Pollack z wrażliwością na krwawą przeszłość postuluje stworzenie mapy „skażonych krajobrazów”, która pomogłaby ocalić godność ofiar i uchronić je przed niepamięcią dyktowaną strachem. W przeciwnym razie, ostrzega, sprawcy zwyciężą, a zmieniony krajobraz pozostanie na zawsze milczącym triumfem okrucieństwa i buty jego projektantów.

„Martin Pollack, znakomity pisarz, jest zarazem poszukiwaczem utraconego czasu i strażnikiem pamięci. […] spogląda na pole, na ogród, na wzgórze czy na dolinę – i wszędzie widzi to samo… Groby niepochowanych i nieopłakanych […]. Widzi je w każdym regionie Europy Środkowej i Wschodniej […]. Uzmysławia czytelnikowi […] że żyjemy na wielkim cmentarzu, że nasze krajobrazy były świadkami zbrodni. […] I mówi: «Skoro do tego mogło dojść – to może się powtórzyć. Dlatego trzeba być uważnym i czujnym». Ta książka […] jest świadectwem europejskiego humanisty, który żyje z odwagą, choć całkowicie bez złudzeń” – Adam Michnik