Dramatopisarz, prozaik, filozof, teoretyk sztuki, malarz, artysta-fotografik. Pseudonim Witkacy. Syn malarza i krytyka sztuki Stanisława Witkiewicza. Uczył się prywatnie. Od 1905 r. studiował malarstwo w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, m.in. pod kierunkiem Józefa Mehoffera. Zaręczył się z Jadwigą Janczewską, jednak dziewczyna popełniła samobójstwo. Zrozpaczonego Witkiewicza zabrał na naukową wyprawę do Australii jego przyjaciel, antropolog Bronisław Malinowski. Po wybuchu I wojny światowej pisarz wrócił do Europy i wstąpił do armii rosyjskiej. Ranny na froncie, trafił w 1916 r. do petersburskiego szpitala. Za odwagę i męstwo odznaczono go Orderem św. Anny i awansowano na porucznika. Rewolucja październikowa, której był świadkiem, na zawsze zaszczepiła mu lęk przed wschodnim mocarstwem. W 1918 r. powrócił do Zakopanego. Związał się z awangardową grupą formistów, współpracował z czasopismem „Zwrotnica”. W 1923 r. ożenił się z Jadwigą z Unrugów. Prowadził zakopiański Teatr Formistyczny. Założył w Warszawie Firmę Portretową „S.I. Witkiewicz”. Swoje obrazy wystawiał wielokrotnie m.in. w warszawskiej Zachęcie i Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, a także na wystawach polskiej sztuki w Paryżu. 1 września 1939 r. zgłosił się do komisji mobilizacyjnej, ale ze względu na zły stan zdrowia nie przyjęto go do wojska. Kiedy dowiedział się o wkroczeniu wojsk radzieckich do Polski, popełnił samobójstwo.
Do najważniejszych publikacji Witkacego należą szkice z tomu „Teatr. Wstęp do teorii Czystej Formy w teatrze” (1923) oraz powieści „Pożegnanie jesieni” (1927) i „Nienasycenie” (1930). Pisarz był również autorem dramatów „Nowe wyzwolenie”, „Matka” i „Szewcy”. Uważa się go za jednego z prekursorów teatru absurdu.