Profesor historii prawa, znawca historii nowożytnej, historii prawa i historii administracji.
W 1950 r. ukończył II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie i podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Specjalizował się w historii prawa. Po ukończeniu studiów pracował w Sądzie Wojskowym Krakowa, gdzie odbywał aplikację sędziowską. W latach 1955–56 pracował jako sędzia. W 1959 r. uzyskał na Uniwersytecie Warszawskim stopień doktora nauk prawnych, a następnie został zatrudniony jako adiunkt w Katedrze Powszechnej Historii Państwa i Prawa Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tam w 1966 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk prawnych.
Od 1966 r. pracował na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu jako kierownik Katedry Państwa i Prawa Polskiego oraz prodziekan Wydziału Prawa i Administracji. W 1970 r. został odwołany ze stanowiska dziekana i aresztowany za działalność opozycyjną. Po pobycie w więzieniu został zwolniony z uczelni. W 1972 r. zatrudnił się w Instytucie Historii PAN, gdzie pracował do 2003 r.
W 1981 r. wrócił na UMK na stanowisko kierownika Zakładu Dawnego Prawa Niemieckiego. Dwa lata później otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego w Instytucie Historii PAN, a w 1989 r. tytuł profesora zwyczajnego nauk prawnych.
Współpracował ze Szkołą Wyższą im. Pawła Włodkowica w Płocku oraz Kujawsko-Pomorską Szkołą Wyższą w Bydgoszczy. W 1991 r. kandydował na senatora RP.
W jego dorobku naukowym znajdują się m.in. następujące publikacje: „Pitaval krakowski” (1968), „Fryderyk II” (1981), „Myśl oświecenia w Toruniu” (1982), „Sylwetki spod gilotyny” (1989), „Polski wiek XX: studia i szkice” (2000), „Historia ustrojów państw” (2001), „Studia z historii prawa (XVI-XX wiek)” (2010).