Rewolucja pożera własne dzieci, a mimo to zamachy stanu i przewroty coraz częściej powtarzają się w historii ludzkości. W XX w. masy Europejczyków – i nie tylko ich – dały się porwać komunistycznej, faszystowskiej i nazistowskiej ułudzie, uwierzyły w istnienie idealnego państwa. Iluzji tej nie dał się zwieść Stanisław Ignacy Witkiewicz, choć jak dowodzą „Szewcy”, uważnie przyglądał się ówczesnej polityce.
Jak miało według niego wyglądać przyszłe społeczeństwo? Bezgranicznie skupione na pracy, której nienawidzi? Z niecierpliwością wyczekujące dnia, kiedy z poddanych zmieni się w panów?
Witkacy w groteskowy sposób odmalowuje przerażający obraz państwa, w którym po jednym przewrocie następuje kolejny, a potem jeszcze jeden i w efekcie tych rewolt dochodzi do całkowitej mechanizacji społeczeństwa. Władza przechodzi z rąk do rąk, a jedyna pewna rzecz to upadek cywilizacji. Czyż wizja Witkiewicza – na pozór absurdalna – nie jest bliska rzeczywistości?