Historyk literatury polskiej, emerytowany profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor zwyczajny. Pracował m.in. na Uniwersytetach Jagiellońskim (1955–73, 1986–2003) i Śląskim (1973–1986), w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (1996–99). W latach 1993–95 był wykładowcą akademickim na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Wileńskiego.
Członek Komitetu Nauk o Literaturze (2009–11), Oddziału Historycznoliterackiego PAN w Krakowie, kolegium redakcyjnego „Ruchu Literackiego”. Profesor honorowy Uniwersytetu Opolskiego. Przewodniczący Komitetu Okręgowego Olimpiady Literatury i Języka Polskiego.
Do jego zainteresowań badawczych należy proza historyczna XIX w., twórczość Henryka Sienkiewicza, literatura i kultura pogranicza północno-wschodniego, polska literatura rewolucyjna. Autor ponad 250 publikacji naukowych, w tym 12 książek autorskich, m.in.: „Sienkiewicz i historia” (1981), „Sienkiewicza powieści z lat dawnych” (1996), „Szkice wileńskie” (2002), „W Wielkim Księstwie Litewskim i w Wilnie” (2010), oraz dwóch podręczników do szkół średnich: „Pozytywizm. Podręcznik literatury dla klasy drugiej szkoły średniej” oraz „Starożytność, średniowiecze, odrodzenie. Podręcznik literatury dla klasy XI szkół średnich na Litwie”.
Kierował projektami badawczymi dotyczącymi zagadnień literackich Wilna i Wileńszczyzny. Współorganizator cyklu sesji naukowych: „Sienkiewicz jako składnik tożsamości narodowej. Z kim i przeciw komu?” (Warszawa – Kiejdany – Wilno – Łuck – Zbaraż – Beresteczko, 2003, 2004), „Czyja Afryka” (Warszawa, 2009), „Mały Sienkiewicz” (Warszawa, 2010), „Życie literackie Wilna i Wileńszczyzny w latach 1831–1941 (Wilno, 1997), „Wilno literackie na styku kultur” (Wilno, 2002), „Ostatni Obywatele Wielkiego Księstwa Litewskiego” (Lublin, 2003), „Żagary. Środowisko kulturowe grupy literackiej” (Kraków, 2008).