Pisarz i poeta okresu Młodej Polski. Studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim i filozofię w Lipsku i Berlinie, gdzie poznał Stanisława Przybyszewskiego i Witolda Lutosławskiego. W latach 1897–98 przebywał w Hiszpanii. Zainteresował się tam mistyką, co zaowocowało podjęciem studiów nad towiańszczyzną. Brał udział w walkach I wojny światowej. Dużo podróżował. Był członkiem Warszawskiego Towarzystwa Teozoficznego. Przyjaźnił się z Witkacym i Karolem Szymanowskim.
Tadeusz Miciński to autor mistycznych powieści, poematów prozą i wierszy kontemplacyjnych. Uważany jest za jednego z czołowych pisarzy polskiego ekspresjonizmu, a także za prekursora surrealizmu. Jego twórczość, hermetyczna i trudna w odbiorze, opierała się na prawdzie objawionej. Miciński był kontynuatorem poetyckiego teatru misteryjnego. Dopracował się własnej formy dramatycznej. Napisał kilka dramatów, które łączą w sobie idee filozofii dziejów z technikami, które obecnie są stosowane w mediach – filmu, projekcji, łączenia planów, wielkich widowisk plenerowych itp.
Do jego najbardziej znanych utworów należą: poemat „Łazarze” (1896), dramat „Kniaź Patiomkin” (1906) oraz powieści „Nietota. Księga tajemna Tatr” (1910) i „Xiądz Faust” (1913).
Pisarz zginął na Białorusi w nieznanych okolicznościach.