Z jednej strony byli projektanci, którzy chcieli ubierać Polaków jak paryżan. Z drugiej było państwo, które chciało ubierać Polaków zupełnie inaczej. A gdzieś pomiędzy ci Polacy, którzy musieli się jakoś ubrać.
Po latach opowiadają o rozkloszowanych spódnicach z siatek na muchy, kurtkach z demobilu zdobywanych „na ciuchach”, białych botkach kupowanych u szewca, ortalionach, non-ironach, dżinsach, tetrach i kożuchach, jakby mieli je właśnie na sobie. Opisują kształt guzików przy mankietach, krój kołnierza, deseń podszewki, każdy szczegół. Bo aby te ubrania zdobyć, przemierzyli dziesiątki kilometrów, wystali długie godziny w kolejkach, wyczekiwali w nieskończoność u krawcowych.
Ale to nie jest sentymentalna opowieść o minionych czasach. To raczej próba zrozumienia, dlaczego w PRL moda miała tak wielkie znaczenie: dla państwa, które traktowało ją propagandowo, i dla ludzi, którzy po wojnie chcieli za pomocą ubrań zachować coś z lepszej przeszłości albo wyróżnić się z szarego tłumu.
A co z tym wszystkim mają wspólnego wielbłądy? Bardzo dużo, bo wszyscy się o nie kłócą.
„...Słuchając opowieści ludzi ze świata mody z czasów PRL, które zebrała Ola Boćkowska, trudno uwierzyć, że Polacy nie wyglądali wówczas jak armia Chińczyków. Jakim cudem nasz barak uchodził za elegancki, gdy trzeba było walczyć o buty, rajstopy, płaszcz zimowy? (...) Te historie mają czasem posmak kabaretowy, ale oddają klimat tamtych czasów. Trzeba przeczytać tę książkę, żeby zrozumieć, że iść do sieciówki i kupić modny ciuch to straszny banał...” – Joanna Bojańczyk
