Powieść o niezłomnej wierze i miłości w czasach bratobójczej walki.
Dulce Chacón opowiada w „Uśpionym głosie” o losach kobiet, które przeżyły piekło hiszpańskiej wojny. Wyzwala wspomnienia rozciągniętych na pryczach bólu i rozpaczy, nadziei krążącej po spacerniaku, miłości ukrytej pod bluzką i odbijającej się od murów bezsilności. Godność jest jedyną bronią żon, narzeczonych, sióstr i matek republikańskich partyzantów – Hortensii, której pisane było zginąć, jej siostry – pięknej Pepity o niemożliwie niebieskich oczach, rudowłosej Elviry, Reme o barwie głosu jak jej popielate włosy i niepokornej Tomasy o oliwkowej cerze.
Urzekająca prostotą, przejmująca powieść „Uśpiony głos”, oparta na relacjach ocalałych kobiet, przerwała trwające dziesiątki lat milczenie rozdartej Hiszpanii. Wywołała burzę w kraju, gdzie do dziś sąsiedzi patrzą na siebie wilkiem i mówią o sobie „rojillos” (czerwoni) lub „fachas” (faszyści). Do czasu wydania książki Dulce Chacón najbardziej wymownym dziełem ukazującym okrucieństwa hiszpańskiej wojny był obraz Pabla Picassa z 1937 r., upamiętniający zbombardowanie Guerniki, baskijskiego miasteczka, którego los miał złamać zwolenników Frontu Ludowego. Historia przedstawiona w książce dowodzi, że nie złamał.
