Pierwszą wersję „Wielkiej historii Świętego Graala” spisano w języku starofrancuskim, mniej więcej w pierwszej połowie XIII wieku, jako kontynuację niedokończonego dzieła Chretiena „De Troyes Parsifal z Walii, czyli opowieść o Graalu”.
Autor utworu jest nieznany. Graal (inaczej Święty Graal, Sangreal) – legendarny kielich (lub misa), z którego Chrystus pił podczas Ostatniej Wieczerzy. Inna wersja głosi, że do Graala spływała krew ukrzyżowanego Mesjasza. Motyw Graala pojawia się w legendach celtyckich niezależnie od pierwowzoru chrześcijańskiego. Obydwa wątki, mieszając się, przeniknęły do literatury średniowiecza. Graal po raz pierwszy pojawia się w „Percevalu”, w cyklu legend arturiańskich spisanych m.in. przez Chrétiena de Troyes. Jego opiekunem był Król Rybak. Graal znajdował się na zamku w Corbenic. Poszukiwali go między innymi rycerze Króla Artura: Lancelot, Parsifal oraz Galahad, który ostatecznie go odnalazł. Chrétien de Troyes nie określił, czym jest Graal, i nie łączył go z osobą Jezusa, Wolfram von Eschenbach przedstawił Graal jako kamień, Lapsit Excillis. Dopiero Robert de Boron w „Joseph d'Arimathie” (ok. 1199) po raz pierwszy przedstawia Graala jako kielich użyty podczas Ostatniej Wieczerzy i wykorzystany przez Józefa z Arymatei do zebrania Krwi Jezusa.
