Założyciel dynastii Jagiellonów, jak wszystkie wielkie postacie historyczne, jest różnie oceniany przez potomnych. Jedni widzą w nim jednego z największych władców w historii Polski, inni człowieka, który nie tylko zmarnował grunwaldzką wiktorię, ale swymi szczodrze rozdawanymi przywilejami i łaskami, przyzwyczaił szlachtę do korupcji i położył podwaliny pod późniejszą złotą wolność szlachecką, która po kilku wiekach była bezpośrednią przyczyną słabości Polski i jej późniejszego upadku. Historycy często też zarzucają Jagielle brak kultury politycznej i stawianie interesów Litwy ponad interesy Korony, bowiem Władysław, pomimo że był królem polskim, nigdy nie przestał być Litwinem. Niniejsza publikacja opisuje Jagiełłę nie tyle jako polityka i męża stanu, ale zajmuje się nim bardziej jako człowiekiem i mężem czterech żon. W książce przedstawione zostały sylwetki kolejnych towarzyszek życia monarchy: Jadwigi Andegaweńskiej, świętej Kościoła katolickiego, wyniesionej na ołtarze przez papieża Polaka, Anny Cyllejskiej, rodzonej wnuczki Kazimierza Wielkiego, Elżbiety Granowskiej, największej miłości jego życia, oraz Zofii (Sonki) Holszańskiej, matki synów Jagiełły.