Kolejnym poetą prezentowanym w tzw. „serii księżycowej”, czyli serii tomów poetyckich, przybliżających twórczość polskich twórców zmarłych kilkadziesiąt lat temu, wielokrotnie w sposób tragiczny w wydarzeniach wojennych, które to przerwały obiecujące kariery literackie, jest Władysław Sebyła (1902–1940) – poeta, podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. Sebyła ogłosił zaledwie trzy samodzielne ciekawe i dojrzałe tomy poetyckie („Pieśni szczurołapa”,1930; „Koncert egotyczny”, 1934; „Obrazy myśli”, 1938), po śmierci zaś przypominany był bardzo sporadycznie, dopiero w 1981 roku PIW wydał jego „Poezje zebrane”. Głównymi tematami poezji Sebyły są sprawy etyczne, swoisty „moralizm”, pytania o istnienie Boga, porządek świata, miejsce człowieka na tym świecie. Niniejsza poprawiona edycja jest dobrym pretekstem do przypomnienia postaci jednego z najciekawszych katastrofistów polskiej poezji pierwszej połowy XX wieku.