Polski pisarz awangardowy, dramaturg, felietonista, także reporter. Urodził się w zamożnej rodzinie ziemiańskiej. W 1911 r. jego rodzina przeniosła się do Warszawy. W 1927 r. ukończył studia prawnicze na UW. Po powrocie do Polski z rocznego pobytu w Paryżu próbował swoich sił na aplikacji sędziowskiej. Od nauki kodeksów wolał jednak tworzenie fabuł, więc praktykę prawniczą porzucił. Na przełomie lat 20. i 30. pisał opowiadania, które ukazały się drukiem jako „Pamiętnik z okresu dojrzewania” (1933). Ujawniły one wyjątkowy styl Gombrowicza i specyficzny sposób widzenia świata, charakterystyczny jedynie dla tego autora. Gombrowicz zaczął współpracować z prasą, pisał m.in. do „Kuriera Porannego”. Uczestniczył też w spotkaniach literatów w kawiarniach „Zodiak” i „Ziemiańska”, a po wydaniu „Ferdydurke” (1937) stał się znany wszystkim. Latem 1939 r. wypłynął w rejs do Argentyny na polskim statku pasażerskim „Chrobry”. Tam dosięgła go wieść o wybuchu II wojny światowej. Zawieruchę wojenną postanowił przeczekać w Ameryce Południowej, został tam aż do 1963 r. Na obczyźnie musiał od nowa walczyć o uznanie środowiska. Publikował artykuły, wygłaszał odczyty. Przetłumaczył dramat „Ślub” na język hiszpański, po polsku opublikował go dopiero w 1953 r. W tym samym roku wydał też „Trans-Atlantyk”. W 1950 r. nawiązał kontakt z Jerzym Giedroyciem i od 1951 r. publikował w paryskiej „Kulturze”. Tam rozpoczął druk zapisków, które złożyły się na jego „Dziennik”. Po odwilży październikowej utwory pisarza ukazały się w kraju, a on wreszcie zdobył rozgłos na całym świecie. Tłumaczono jego dzieła i dokonywano ich adaptacji. Gombrowicz w 1964 r. przeniósł się do Vence koło Nicei na południu Francji, gdzie spędził resztę życia. 28 grudnia 1968 r. ożenił się z Ritą Labrosse, a rok później zmarł.