Poeta, także tłumacz z języków rosyjskiego i niemieckiego. Trzykrotnie żonaty: z pisarką Janiną Kunig, Marią Zarębińską i Wandą Burawską. Pochodził z rodziny inteligenckiej. Uczęszczał do prywatnego Gimnazjum Polskiego w Płocku, działał w tajnej drużynie skautów. W 1915 r. wstąpił do Legionów Polskich. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Za zasługi odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari i czterokrotnie Krzyżem Walecznych. Po wojnie kontynuował rozpoczęte wcześniej studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1925–36 sekretarz redakcji czasopisma „Wiadomości Literackie”. W tym czasie sympatyzował z Komunistyczną Partią Polski. W 1930 r. na krótko aresztowano go wraz z Janem Hemplem i Aleksandrem Watem. We wrześniu 1939 r. zgłosił się na ochotnika do wojska. Nie walczył jednak na froncie. Był świadkiem zajęcia Lwowa przez Armię Czerwoną. W styczniu 1940 r. zesłany w głąb ZSRR. Zwolniony na mocy amnestii, w 1941 r. zaczął pracę w redakcji pisma „Polska” w Kujbyszewie. Zaciągnął się do armii gen. Andersa, z którą dotarł na Bliski i Środkowy Wschód. Od 1943 r. przebywał w Palestynie, należał do redakcji pisma „W drodze”. W 1945 r. wrócił do kraju. Zmarłego na raka krtani poetę pochowano w Alei Zasłużonych na Powązkach.
Zadebiutował w 1925 r. tomem „Wiatraki”. Jego utwory od początku były silnie związane z biografią i poglądami autora – tworzył poezję zaangażowaną, czego najlepszym przykładem są wiersze takie jak: „Robotnik”, „Elegia o śmierci Ludwika Waryńskiego”, poemat „Komuna Paryska” (1929, nakład skonfiskowano) i napisany w 1939 r. „Bagnet na broń”. Po wojnie powstały m.in. poemat „Słowo o Stalinie” (1949), zbiór „Nadzieja” (1951) i napisany po tragicznej śmierci córki Joanny cykl „Anka” (1956).