„Nie miałem nigdy problemów z popularnością, ponieważ mnie jakoś mało rozpoznają. Nawet nie wiem, czy to powinno mnie drażnić, czy cieszyć” – mówi w charakterystyczny dla siebie sposób Jerzy Radziwiłowicz. Trudno w te słowa uwierzyć, wszyscy bowiem zapamiętaliśmy Radziwiłowicza choćby z dwóch ról: Mateusza Birkuta w „Człowieku z marmuru” i Macieja Tomczyka w „Człowieku z żelaza” Andrzeja Wajdy. Dzięki nim przeszedł przecież do legendy kina. Inna rzecz, że konsekwentnie odmawiał wywiadów czy to gazetom, czy kolorowym pismom, czy telewizjom. „Nie bywam w talk-show, bo to nie jest mój żywioł”. Zawsze małomówny, skryty... Ostatecznie dał się jednak namówić na rozmowę Łukaszowi Maciejewskiemu.
Z wywiadu wyłania się portret wrażliwego artysty, świadomego, intelektualnego, precyzyjnego. Radziwiłowicz zajmująco opowiada o swoich teatralnych doświadczeniach – współpracy z Konradem Swinarskim, Andrzejem Wajdą, Jerzym Jarockim, Jerzym Grzegorzewskim. Wspomina też role i pracę na planie ze Stanisławem Różewiczem, Kazimierzem Kutzem, Jacques’em Lasalle’em, Michelem Piccolim.
Sporo dowiadujemy się także jego o pasjach – miłości do literatury, do Francji, o podróżach. Ale nie tylko. Radziwiłowicz uważnie śledzi polską politykę i ujawnia swoje wyraziste poglądy. Szczerze i z nostalgią opowiada o dzieciństwie na warszawskim Grochowie, zakładzie fryzjerskim ojca, studiach. Dominantą opowieści jest jedno – autoironia, dystans do siebie i świata.
Mądra, głęboka, bliska rozmowa. Warto było na nią czekać.