Tadeusz Dołęga-Mostowicz (1898–1939) – najpoczytniejszy polski autor w dwudziestoleciu międzywojennym. Twórca takich nieprzemijających przebojów czytelniczych, jak „Kariera Nikodema Dyzmy” czy „Znachor”, żeby wspomnieć tylko te najbardziej znane. Wbrew powszechnemu mniemaniu powieść „Kariera Nikodema Dyzmy”, wydana w 1932 roku, nie była jego debiutem jako człowieka pióra. Na przełomie lat 1924/1925 Dołęga-Mostowicz został felietonistą dziennika „Rzeczpospolita”. We wrześniu 1927 roku za swoje cięte i bezkompromisowe publikacje zapłacił ciężkim pobiciem przez „nieznanych sprawców”. Napastnicy poruszali się, jak wykazało śledztwo, samochodem komendanta głównego Policji Państwowej.
Felietony, pisane w czasie burzliwych przemian na politycznej scenie Polski międzywojennej, mimo zwięzłości formy ujawniają na równi z powieściami pełnię talentu Tadeusza Dołęgi-Mostowicza – jego zmysł obserwacji, krytyczny osąd rzeczywistości i finezyjny język.